slaskie.travel
Historia nowoczesnych systemów wodociągowych sięga połowy XIX stulecia. Ich powstanie zostało wymuszone przez rewolucję przemysłową i ukształtowanie się wielkich, ludnych metropolii. Rozwój technologiczny umożliwił budowę sieci wodociągowych, a następnie kanalizacyjnych. Najważniejsze były ujęcia wody oraz system przesyłowy, na który składały się m.in. monumentalne wieże ciśnień.
Na Górnym Śląsku pierwsze sieci wodociągowe zaczęły powstawać w drugiej połowie XIX wieku. Do ich budowy przyczyniła się działalność kopalń i zanikanie wód gruntowych w studniach, a także epidemia cholery azjatyckiej w 1873 roku, której rozsadnikiem były właśnie przydomowe studnie. Wodociągi śląskie korzystały z ujęć wody w szybach kopalnianych, a później największym dostawcą były państwowe ujęcia w rejonie Zawady koło Pyskowic oraz w kopalni „Fryderyk” koło Tarnowskich Gór. Tworzono także sieci samorządowe (np. ujęcie „Rozalia” w Dąbrówce Wielkiej, dostarczające wodę do Katowic i gmin ościennych) oraz prywatne.
Wieża ciśnień przy ul. Zamojskiego w Zabrzu już z daleka zwraca uwagę swym ogromem (46 metrów wysokości!) i niezwykłym kształtem. Niektórzy porównują ją do startującej rakiety. Budowlę zaprojektowali architekt August Kind i radca budowlany Friedrich Loose. Stanęła na wyniosłości w centrum Zabrza, w 1909 roku, jako element miejskiej sieci wodociągowej. Wieża ciśnień wzniesiona jest z cegły, na planie ośmiokąta. Olbrzymi zbiornik wodny podtrzymywany jest przez osiem filarów bocznych i jeden centralny. Dach jest mansardowy. Dolne kondygnacje zajmowały niegdyś pomieszczenia mieszkalne i gospodarcze.
