slaskie.travel
W XIX wieku Gliwice rozwinęły się w znaczący ośrodek przemysłu ciężkiego – hutnictwa. W związku z tym dostrzeżono potrzebę kształcenia wykwalifikowanych kadr dla tego przemysłu i tworzenia specjalistycznych szkół. Jedną z nich była, powołana do życia w 1896 roku, Królewska Szkoła Budowy Maszyn i Hutnictwa, czyli Koenigliche Maschinen Bau- und Huettenschule. W latach 1906-1907, na rogu dzisiejszych ulic Marcina Strzody i Wrocławskiej, została zbudowana siedziba tej szkoły - tzw. "Czerwona Chemia". Projekt przygotował radca budowlany Wilhelm Kranz, wykonawstwem zaś zajęła się znana firma Georga Kuczory.
Kranz zaproponował czysty neogotyk, nawiązujący do architektury popularnej w późnym średniowieczu w krajach północnoniemieckich. Postawiono trzy budynki: główny, laboratorium maszyn i komin o wysokości 35 m. Gmach główny, czterokondygnacyjny, wzniesiono z czerwonej cegły, na planie prostokąta. Elewacje ozdobiono cegłami glazurowanymi i elementami kamiennymi. Bryłę urozmaicają ryzality zwieńczone schodkowo-sterczynowymi szczytami oraz wysoka wieża. Na wieży do dnia dzisiejszego zachował się dawny herb Gliwic, wykonany z majoliki. W środku gmachu ciekawy jest hol ze sklepieniem sieciowym i krzyżowo-żebrowym, wspartym na filarach i półkolumnach, których głowice udekorowano liśćmi dębu i żołędziami; z oryginalnego wystroju pozostała także posadzka terakotowa w korytarzach i kuta balustrada.
W 1945 roku wszystkie budynki szkolne przejęła kształtująca się wówczas Politechnika Śląska, która umieściła w nich Wydział Chemii. W 1947 r. dobudowano do północno-wschodniej elewacji budynku salę audytorium wraz z digestorium i holem, wg projektu Tadeusza Teodorowicza-Todorowskiego. Popularna nazwa gmachu Wydziału Technologii i Inżynierii Chemicznej Politechniki Śląskiej w Gliwicach to "Czerwona Chemia”.
